اجرای این گام: والدین می‌توانند با مشاهده دقیق‌تر و سوال کردن از کودک درباره احساساتش، دلایل اصلی گریه را شناسایی کنند. این مرحله نیازمند صبر و توجه است.

گام دوم: ایجاد محیط امن برای بیان احساسات

بسیاری از کودکان به دلیل ناتوانی در بیان احساسات خود به گریه با صدای بلند متوسل می‌شوند. یکی از بهترین راه‌ها برای کاهش این رفتار، ایجاد محیطی امن برای بیان احساسات است.

1. گفتگوی باز و آرام: از کودک بپرسید که چرا ناراحت است و با او به آرامی درباره احساساتش صحبت کنید. این کار به او نشان می‌دهد که بیان احساسات نیازی به گریه بلند ندارد.

2. الگوی خود را بررسی کنید: گاهی والدین خود به صورت ناخودآگاه از گریه بلند برای تخلیه استرس استفاده می‌کنند. مهم است که بزرگسالان به عنوان الگوی رفتارهای سازنده در بیان احساسات عمل کنند.

اجرای این گام: والدین می‌توانند به صورت منظم با کودک درباره روزش صحبت کنند و از او بخواهند که احساساتش را در قالب کلمات بیان کند. همچنین با نشان دادن رفتارهای مثبت در مواجهه با استرس، الگویی برای کودک ارائه دهند.

گام سوم: معرفی ابزارهای تخلیه هیجانی

بسیاری از کودکان ممکن است از کمبود روش‌های مناسب برای تخلیه هیجانی خود رنج ببرند. معرفی ابزارهایی که به کودک کمک کند تا احساسات خود را به شکل سالم‌تری ابراز کند، می‌تواند کمک بزرگی باشد. در اینجا چند پیشنهاد خلاقانه ارائه می‌شود:

1. دفترچه احساسات: به کودک یک دفترچه بدهید و از او بخواهید احساسات خود را هر روز در آن بنویسد یا با نقاشی نشان دهد. این ابزار به کودک کمک می‌کند تا به جای گریه، احساسات خود را بیان کند.

2. استفاده از تکنیک‌های تنفس: تنفس عمیق یکی از روش‌های ساده و کارآمد برای آرام کردن کودک است. به او آموزش دهید که وقتی احساس ناراحتی می‌کند، چند نفس عمیق بکشد تا آرام شود.

3. جعبه آرامش: یک جعبه مخصوص برای کودک درست کنید که شامل اشیایی باشد که به او کمک می‌کند آرام شود، مثل عروسک مورد علاقه یا کتاب‌های مصور.

اجرای این گام: والدین می‌توانند به کودک نشان دهند که چگونه از دفترچه یا جعبه آرامش استفاده کند و به مرور زمان به او کمک کنند تا این ابزارها را به عنوان جایگزین گریه بلند بپذیرد.

گام چهارم: تقویت رفتار مثبت

هرگاه کودک بتواند احساسات خود را به شکلی مناسب بیان کند، تقویت مثبت از سوی والدین یا مربیان بسیار مهم است. تقویت مثبت می‌تواند به صورت تشویق کلامی، دادن امتیازهای ویژه یا زمانی برای انجام فعالیت‌های مورد علاقه کودک باشد.

1. تعریف و تمجید: وقتی کودک به جای گریه کردن، از روش‌های سالم برای بیان احساساتش استفاده می‌کند، او را تحسین کنید.

2. سیستم پاداش: می‌توانید از سیستم‌های پاداش دهی مثل جدول ستاره استفاده کنید. هر بار که کودک رفتار مناسبی نشان می‌دهد، به او ستاره بدهید و پس از رسیدن به تعداد مشخصی از ستاره‌ها، یک پاداش کوچک به او بدهید.

اجرای این گام: والدین می‌توانند به صورت مداوم رفتارهای مثبت کودک را تقویت کرده و به او انگیزه بیشتری برای ادامه این رفتارها بدهند.

گام پنجم: تنظیم قوانین و مرزهای مشخص

برای کاهش عادت گریه با صدای بلند، کودک باید بداند که قوانین مشخصی وجود دارد. تنظیم مرزهای واضح در مورد زمان‌ها و موقعیت‌هایی که گریه کردن غیرقابل قبول است، می‌تواند به بهبود این رفتار کمک کند.

1. تعیین محدودیت‌ها: با کودک خود در مورد محدودیت‌های زمانی یا مکانی برای گریه صحبت کنید. به عنوان مثال، بگویید که گریه کردن در هنگام بازی کردن با دوستان مناسب نیست، اما اگر ناراحت است، می‌تواند به اتاقش برود و در آنجا گریه کند.